มายุบอกพร้อมสีหน้าเศร้าสร้อย พาให้ทุกคนซึมไปด้วย เพราะถึงจะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน แต่เมื่อมีคนในระดับชั้นต้องมาเสียกันทุกคน ผมเองก็ต้องทำหน้าตกอกตกใจอย่างกับคนเพิ่งรู้ข่าวไปด้วย แถมเท่าที่รู้มายังสยดสยองน่าดู.. โชตะ เพื่อนที่ขึ้เล่นที่สุดในห้องผมพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาผิดกับทุกที ยังไงเหรอ? เห็นว่าออกไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อแล้วเจอฆาตกรโรคจิตฆ่า แล้วก็..ควักหัวใจออกมา เอามาให้เจ้าตัวถือไว้ในมือ คนที่พบบอกว่าเจอทาคาราอิ นอนตายสภาพตาเบิกกว้างเหมือนกลัวสุดขีด จมกองเลือดอยู่ในสนามเด็กเล่นถัดไปจากร้านขายของไม่มากนัก ตอนฉันฟังข่าวครั้งแรกยังว่าน่ากลัวมาก แต่ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายจะเป็นนักเรียนโรงเรียนเราไปได้
แค่นั้นยังไม่พอ..เครื่องในยังหายไปอีกต่างหาก ฮิโรยูกิ รองหัวหน้าชั้นจอมอวดรู้พูดสอดก่อนจะเข้ามา พี่ชายฉันที่ทำงานอยู่ในกรมตำรวจ บอกว่า ลายนิ้วมือในที่เกิดเหตุมีแต่ของทาคาราอิเท่านั้น ทั้งที่มีดและตามตัวรอยเท่าหรือรอยอะไรของบุคคลที่ 2 ก็ไม่เห็น ตอนนี้ทางตำรวจเลยต้องเฝ้าระวังและเดี๋ยวจะออกหมายแจ้งเตือนให้ทุกคนอยู่แต่ในบ้านอย่าออกนอกบ้านในยามวิกาลเพราะดูเหมือนฆาตกรจะไม่ใช่ธรรมดา อาจเกิดเหตุแบบนี้ขึ้นอีกได้ เข้ากลัวว่าจะเป็นพวกฆาตกรโรคจิตก่อเหตุต่อเนื่อง
ผมฟังแล้วขนลุกชูชันไปหมดทั้งร่าง เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นข้างขมับจนต้องปาดเช็ดออก ไม่คิดเลย ว่าเจ้าปีศาจเงาจะทำงานให้ผมได้อย่างน่าสยดสยองขนาดนี้ เพราะผมบอกว่าทาคาราอิเอาหัวใจของผมอย่างยูมิไปหรือเปล่า มันถึงได้ควักหัวใจหมดนั่นออกมาเป็นการเอาคืน ส่วนเครื่องในคงกลายเป็นอาหารของปีศาจไปแล้วแน่ ๆ ร่างเงาถามว่า พอใจหรือไม่เจ้านาย ตอนที่มันต้องควักหัวใจตัวเองออกมา หน้าตาของมันช่างน่าขันนักข้าสะกดให้มันหยิบมีดขึ้นมากรีดเนื้อบนหน้าอก ให้มันค่อย ๆ เอามือตัวเองจิกเนื้อล้วงเข้าไป ข้าช่วยในมันมีแรงล้วงจนถึงหัวใจ มันร้องโหยหวนเจ็บปวดทรมานครวญครางอ้อนวอนขอชีวิตตลอดเวลาทั้งที่ไม่รู้ว่ามีข้าอยู่ตรงนั้น มันกระชากหัวใจตัวเองออกมาด้วยมือของมันจนขาดใจตาย ถ้าท่านได้เห็นในช่วงเวลาที่หัวใจเต้นตุบ ๆ อยู่ในอุ้งมือกับเลือดสด ๆ ที่สาดทะลักออกมาจากร่างศัตรูของท่านแล้วล่ะก็ ท่านจะต้องชอบมากแน่ ๆ
ปีศาจเงาพูดกับผมในหัว สาธยายการฆ่าของมันเมื่อคืนอย่างละเอียดล่ะก็ ทำเอาผมแทบคายอาหารเช้าที่กินเข้าไปออกมาเลยทีเดียว โชตะหัวเราะขำที่ผมทำท่าผะอึดผะอม ทั้งที่ความจริงแล้วผมแหยงกับคำบอกเล่าของเจ้าปีศาจมากกว่า ผมขอตัวเดินออกไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง มองดูเงาที่พื้น แวบหนึ่งผมสาบานได้ว่า เห็นมันกำลังแสยะยิ้มให้ผมก่อนหายไปในชั่วพริบตา กระทั่งเข้าสู่ช่วงพักกลางวัน เป็นปกติที่ผมจะนั่งกินข้าวกล่องในห้องเรียนอยู่คนเดียวเงียบ ๆ ที่โต๊ะของผม เงาของผมค่อย ๆ ยืดตัวออกขนาบทับกับเงาโต๊ะเรียนมากมายในห้อง มันกระโดดต่อไปเรื่อย ๆ จนไปหยุดอยู่ที่เงาของอิชิอิ และ ฮาระ ไอ้คู่แสบที่ผมเกลียดมันเหลือเกิน แล้ว 2 คนที่กำลังสรวลเสเฮฮากันอยู่จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นประจันหน้ากัน ฮาระตะคอกเสียงกร้าว "อะไรวะ!!!"
Credit : บลัดดี้แมรี่ , maowdao , wordpress.com , ytimg.com
by Admin Park
