พ่อแม่เล่าให้ฟังว่าก่อนที่ผมจะรู้ความประมาณ 3-4 ขวบ ผมเป็นเด็กเงียบไม่ค่อยพูด ไม่ชอบเล่นกับใคร เวลาใครแกล้งก็ไม่ร้องไห้ ผิดธรรมชาติเด็กที่มักจะร้องไห้บ่อย แต่เวลาที่ผมร้องไห้มักจะเป็นตอนที่ผมรู้ว่าญาติหรือคนใกล้ชิดกำลังจะตาย

ครั้งแรกเกิดขึ้นตอนลุงไทรป่วยเป็นมะเร็งลำไส้ ต้องให้คีโมเพื่อรักษาอย่างเดียว หลังผ่านการให้คีโมหลายครั้งอาการของลุงก็ดีขึ้นมาก แถมหมอบอกว่าลุงแพ้คีโมน้อยกว่าผู้ป่วยมะเร็งรายอื่นด้วย ในวันที่พ่อแม่พาผมไปเยี่ยมลุงไทร ญาติ ๆ ก็ยิ้มแย้มมีความสุขกันหมด แต่พอผมได้เห็นหน้าลุงผมกลับร้องไห้พูดซ้ำ ๆ ว่า "ลุงจะตาย ๆ ๆ" พ่อขู่จะตี ผมก็ไม่หยุดจนต้องอุ้มผมออกมาก่อนจะโดนสหบาทาจากญาติที่รักยิ่งจนจมดิน แล้วในสัปดาห์ถัดมา ลุงก็เสียชีวิตโดยนอนหลับแล้วหยุดหายใจไปเสียเฉย ๆ ทั้งที่คืนก่อนจะจากไปลุงยังนอนดูชิงร้อยชิงล้าน หัวเราะเฮฮากับลูกเมียแกอยู่เลย ป้าบอกว่าอาการของลุงเรียกว่า เห็นหน้านวลวนจะตาย คือคนที่ป่วยหนักอาการดีขึ้นช่วงสั้น ๆ จากการที่ร่างกายรวบรวมพลังชีวิตเฮือกสุดท้ายเอาไว้สั่งเสียญาติพี่น้องหรือทำอะไรที่อยากทำ แล้วค่อยตาย

หลังจากนั้นก็มีอีกหลายครั้งที่ผมร้องไห้แล้วพูดออกมาว่าใครจะตาย แล้วคนนั้นก็ตายจริง ๆ ในไม่เกิน 7 วันต่อมา ซึ่งมีทั้งญาติ เด็กข้างบ้าน หรือเพื่อนของพ่อแม่ เล่นเอาญาติพี่น้องมิตรสหายที่กำลังมีคนในครอบครัวป่วยไม่มาเยี่ยมบ้านผมเอาเลยช่วงหนึ่ง เพราะกลัวเจอผมร้องไห้ทัก

แต่ครั้งที่ร้ายแรงและแม่นยำที่สุดของผมก็คือตอนที่ปู่ตาย ปู่ผมเป็นทหารเก่าสมัยสงครามเวียดนาม ปู่ชอบสะสมอาวุธปืนเป็นชีวิตจิตใจ ไม่ว่าจะปืนล่าสัตว์ยาว ๆ ที่เห็นในหนัง หรือปืนสั้นหน่อย พวก Glock , Beretta , Ruger , Sig Sauer อะไรเทือกนี้ ปู่เป็นคนสันโดษอยู่บ้านสวนคนเดียว วันนั้นอยู่ดี ๆ ผมก็ร้องไห้แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย แม่วิ่งมาถามว่าร้องไห้ทำไมผมก็บอกว่า "ปู่จะตาย ๆ ๆ ๆ" แม่ถามต่อว่า ปู่จะตายยังไง ผมก็ตอบว่า "ปืน ๆ ๆ ๆ" เท่านั้นแหละ แม่ก็บอกพ่อพากันไปหาปู่ที่จังหวัดใกล้ ๆ กันทันที

ปรากฎว่าปู่ตายแล้วจริง ๆ จากการที่ปืนลั่นใส่ตอนเอาปืนมาเช็ด เป็นปืน Glock ซึ่งลั่นใส่เจ้าของได้ง่ายเพราะปืนชนิดนี้ไม่มีคันสำหรับห้ามไก ซึ่งถ้าผมไม่บอกพ่อกับแม่ก็คงจะอีกหลายวันกว่าจะมีคนรู้ว่าปู่ตายแล้ว พอผมโตขึ้นเข้าชั้นประถม สัมผัสพิเศษนี้ของผมก็หายไปอย่างถาวร

Credit : ผีขาดมิตร , ทไวไลท์

by Admin Park