คิดเป็นห่วงน้องสาว ชักมีอะไรไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว ฉันเริ่มมองหาเพื่อนทั้ง 3 คนด้วยความร้อนรนและเต็มไปด้วยคำถาม แล้วฉันก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกมาจากทางด้านหลังบนริมฝั่งคลอง เฮ้ย! มึงทำอะไรอยู่วะ ม้วงมหาสมบัติใต้น้ำรึไง พวกกูยืนรอมึงจนตะไคร่ขึ้นตัวแล้วนะโว้ย? ฉันมองไปตามเสียง เห็นเพื่อน ๆ ผู้ชาย 3 คนและน้องสาวฉันยืนเรียงกันอยู่บนตลิ่ง หัวเราะเยาะ แยกเขี้ยวยิงฟันขาว ๆ ตัดกับสีผิวดำ ๆ เขียว ๆ ของพวกมัน ฉันรีบว่ายน้ำตรงไปหาพวกมันทันทีกะจะฉะให้หนำใจที่หลอกให้ฉันลอยคอหาพวกมันอยู่เป็นนานสองนาน คนแรกที่ฉันตะโกนด่า คือ น้องสาว

อีเอ มึงนี่นะ โครตกวนเลย กูจับมึงได้ แต่มึงยังไม่ยอมแพ้ แหมสะบัดหนีกูอีก ถ้ามึงเล่นขี้โกงแบบนี้นะทีหลังไม่ต้องมาเล่นด้วยกันอีกเลย พวกมึง 3 คนก็เหมือนกัน ไม่ต้องเสือกชวนมันมาเล่นด้วย? ฉันพูดออกมาด้วยโทสะ ทุกคนมองหนักกันแล้วหัวเราะใส่ฉันที่ยืนทำหน้ายักษ์ และพร้อมที่จะกินพวกมันได้ทุกขณะ

นี่ ตั้งแต่มึงนับหนึ่งถึงสิบ พวกกูก็แอบดูมึงอยู่หลังเขื่อนนี่ แล้วก็เห็นมึงมุดน้ำไปเกาะต้นกล้วยโน่น มีงไปทะเลาะกับต้นกล้วยหรือไปหลับอยู่วะ? เพื่อนฉันพูดขึ้น ฉันหันไปมองหน้าน้องสาวพร้อมถามปัญหาที่ค้างคาอยู่ในใจ แล้วมึงล่ะอีเอ ขึ้นจากน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมกูไม่เห็นมึงว่ายน้ำขึ้นฝั่ง? พวกกูยังไม่ได้ลงน้ำเลยแม้แต่คนเดียว ก็แอบดูมึงว่ายน้ำตามหาอยู่ในคลองนั่นแหละ? น้องสาวตอบ ฉันยืนตัวแข็งทื่อ รู้สึกว่าผมตั้งชันและอณูเส้นขนทุกเส้นดีดตัวฝึงขึ้น ร่างกายเย็นเยือกเหมือนน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ เสียงที่พยายามจะพูดออกมากลับแห้งเหือด

งั้นก็ผี...ผีหลอกกู? ทุกคนลากฉันลงเรือ ฉันไม่สามารถอธิบายอะไรได้เลย ตอนนั้นพวกเรารีบจ้ำพายออกจากท่าเรือร้างตรงกลับบ้านอย่างรวดเร็ว ไม่คิดหันกลับไปมองข้างหลังอีก กลับถึงบ้านฉันเล่าให้เพื่อน ๆ ฟัง ทุกคนต่างเข็ดขยาดและขนหัวลุก ไม่คิดจะไปเล่นน้ำในคลองที่ไหนอีกเพราะกลัวโดนอย่างฉัน แต่พวกผู้ใหญ่กลับหัวเราะแบบสมเพช โธ่! กะอีแค่ต้นกล้วยลอยน้ำมา ตาฝาดนึกว่าแขนผี มือผี กลัวผีจนขี้ขึ้นสมองล่ะสิท่าพวกเอ็ง? ตอนนี้เวลาผ่านไปกว่า 30 ปีแล้วแต่ฉันก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าไอ้มือและแขนเล็ก ๆ เรียว ๆ ซีดขาวที่สะบัดออกจากการเกาะกุมของฉัน มันคือ ส่วนไหนของต้นกล้วยกันแน่

The End

 By Admin Park