บ้านของผมตั้งอยู่ริมคลองเล็ก ๆ ที่เชื่อมต่อกับคลองแสนแสบ เมื่อประมาณ 30 กว่าปีก่อนยังไม่มีบ้านเรือนมากขนาดนี้ เวลาพายเรือนาน ๆ จึงจะเจอบ้านสักหลัง เมื่อออกจากคลองเล็ก ๆ ก็จะไปเจอกับคลองขนาดใหญ่ซึ่งสร้างตำนานไอ้ขวัญกับอีเรียม น้ำในคลองค่อนข้างขุ่นและไหลเชี่ยวที่เป็นเช่นนี้ เพราะมีเรือพ่วงซึ่งเป็นเรือสินค้าขนาดใหญ่บรรทุกสินค้าประเภทอิฐ หิน ปูน ทราย และไม้ ข้ามจังหวัดแล่นผ่านอยู่เป็นประจำ ส่วนตัวผมเองในวัยเด็กค่อนข้างขี้ขลาดตาขาวแต่ชอบโชว์ออฟ ทำเป็นคนกล้าบ้าบิ่น ยุขึ้น มักทำตัวเป็นจ่าฝูงจนเจอกับเหตุการณ์แปลก ๆ ยากที่จะอธิบายอยู่บ่อย ๆ พอเล่าให้ใครฟังเขาก็หาว่าเพ้อเจ้อ เหลวไหล ไร้สาระตามประสาเด็ก

ที่ท่าเรือเก่าริมฝั่งคลองแสนแสบเป็นแหล่งนัดพบของพวกเราเหล่าทโมน 4-5 คน ยามอาทิตย์อัสดงเรามักพากันลงเล่นน้ำและเล่นซ่อนหากันอย่างสนุกสนาน เพื่อน ๆ ของผมเป็นเด็กผู้ชายวัยไล่เลี่ยกัน 3 คน บวกตัวผมกับน้องสาวรวมทั้งหมดเป็น 5 คน วันนี้ก็เช่นเคย หลังจากที่กระโดดน้ำตีลังกาม้วนหลังลงน้ำกันจนสะใจในความสามารถที่ฝึกฝนกันมานาน เราก็เปลี่ยนมาเล่นซ่อนหาบ้าง ผลัดกันซ่อนผลัดกันหาจนเริ่มเบื่อเพราะใกล้มืด ในที่สุดก็เหลือผมเป็นคนสุดท้ายที่เป็นฝ่ายหา ทุกคนพากันแอบในที่ซ่อนที่สามารถหาได้ในน้ำ เช่น กอผักตบชวา ขอนไม้ที่ลอยมากับน้ำ หรือตอไม้เก่ากลางน้ำ อะไรทำนองนั้น ยกเว้นบนตลิ่งที่ห้ามขึ้นไปแอบ ผมเริ่มหลับตาและนับหนึ่งถึงสิบช้า ๆ แต่ยังแอบขี้โกงเล็ก ๆ ลืมตาดูว่าใครกระโดดน้ำไปทางไหนเพื่อซ่อนตัวบ้าง

ฉันลืมตาขึ้นมองเห็นตอไม้ที่ใกล้ที่สุด มีผักตบชวาเกาะกลุ่มอยู่ ผมมุดน้ำไปยังจุดเป้าหมายด้วยเสียงแผ่วเบา จับตอไม้และผักตบชวา แต่ไม่มีผู้ใดอยู่ ณ บริเวณนี้ ผมรู้ว่าสายตาของเพื่อนทุกคู่จ้องมองผมอยู่แต่ผมไม่เห็นเขา มันทำให้ผมผิดหวังบ้างนิดหน่อย แต่ผมต้องมองหาเป้าหมายต่อไปนั่น คือ หยวกกล้วยท่อนใหญ่ลอยตามน้ำมาต้องมีใครสักคนซ่อนอยู่ที่บริเวณนั้นแน่ ๆ เพราะผมเห็นมันพลิกตะแคงมาอีกด้านหนึ่งอย่างรวดเร็ว ผมดำน้ำลงไปและว่ายไปยังจุดหมายอย่างรวดเร็ว แล้วรีบทะลึ่งขึ้นเหนือ เพราะต้องการอากาศหายใจและอยากรู้ว่าเป็นแขนของใคร แต่แค่เห็นมือและแขนเล็ก ๆ ขาวซีดก็พอจะเดาออกว่านี่ต้องเป็นแขนของน้องสาวแน่ ๆ

“ โป้ง! อีเอ? ผมเอ่ยขึ้น นี่แน่ะ จับได้แล้ว รีบโผล่ออกมาเสียดี ๆ มัวแต่เอาหัวมุดน้ำอยู่นั้นแหละ กูเหนื่อยจนคอแห้งไปหมดแล้ว หิวน้ำโว้ย!? “ แทนที่เจ้าของแขนจะโผล่มาให้เห็นหน้าแต่กลับสะบัดแขนอย่างแรง และมุดน้ำหายไปต่อหน้าต่อตา ผมพยายามคว้าแขนนั้นไว้ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว มันดำดิ่งสู่ใต้น้ำอย่างรวดเร็ว ฉันได้แต่ลอยคอเกาะต้นกล้วยและพลางคิดว่าน้องสาวผมมันจะมาไม้ไหนกันแน่นะ โดนจับได้แล้วยังไม่ยอมแพ้อีก? ผมบ่นพึมพำ ผมรอคอยอยู่ตรงนั้นนานพอสมควรและคิดว่าน้องสาวน่าจะโผล่ขึ้นมาหายใจได้แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะดำน้ำได้อึดขนาดนั้น ผมมองไปรอบ ๆ ผิวน้ำที่ราบเรียบสาดด้วยแสงสีส้มของดวงอาทิตย์ที่ใกล้จะลับขอบฟ้า จิตใจผมเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ตอนที่ 2

By Admin Park