เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนที่ผมบวชเป็นพระแล้วไปเดินทางจากริกตามวัดนอกเมือง วัดป่าเพื่อแสวงหาธรรม ครั้งหนึ่งผมได้ไปยังวัดที่สร้างใหม่อยู่ใกล้ริมแม่น้ำโขง มีเจ้าอาวาสและพระอาจารย์ถ่ายทอดธรรมที่แต่ต่างจากที่อื่น ในวัดมีพระลูกวัดแค่ 5-6 รูป ผมได้ไปพักใกล้ ๆ กับกุฏิพระที่มีอายุรูปหนึ่ง ท่านก็ดูมีความน่าศรัทธาเลื่อมใสอยู่

วันหนึ่ง มีฆราวาสนิมนต์พระที่วัดไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลแถวริมน้ำโขง ห่างจากวัดไปประมาณ 5 กิโลเมตร ส่วนผมก็อยู่ที่วัด ไม่ได้ไปด้วย ทราบความจากลูกศิษย์วัดที่อยู่วัดเล่าว่าเขาพากันไปทำบุญให้พรายน้ำ แถวนั้นมีคนตกน้ำตายบ่อย ๆ มีแทบทุกปี เชื่อกันว่ามันมีผีพรายน้ำอยู่ และจะเอาคนไปเป็นบริวารมัน แล้วเขาก็เล่าอะไรอีกมากมายที่ทำให้เขาเชื่อว่าสิ่งนั้นเป็นจริง ซึ่งผมก็ไม่อาจที่จะพิสูจน์ได้ว่าจริงหรือไม่เพียงใด แต่คนเล่านั้นก็ไม่ใช่คนที่มีลักษณะหลงงมงาย หรือเชื่ออะไรง่ายเกินไป ทว่า เขาเป็นชาวบ้านธรรมดา ก็อาจจะเล่าและมองแบบชาวบ้านธรรมดาเท่านั้นเอง นั่นคือสิ่งที่ผมคิดได้ในตอนนั้น

แต่หลังจากคณะของพระและฆราวาสที่ไปเที่ยวริมแม่น้ำโขงกลับมาแล้ว พระที่อยู่กุฏิติด ๆ กับที่พักของผม ก็มีพฤติกรรมแปลก ๆ กล่าว คือ กลับมาก็ทำการขุดดินทำ “สระน้ำเล็ก ๆ” ทันที และทำเสร็จภายในวันนั้นเลย ยิ่งกว่านั้นบรรยากาศเริ่มแปลกไป เพราะมีพระหลายรูปต่างพากันมานั่งรวมตัวที่กุฏิของพระรูปนี้ ผมเองก็ไม่ทราบว่าทำอะไรกันในกุฏิ จะแอบดูก็ใช่ที่ ผ่านไปสองสามวัน เด็กลูกวัดก็พูดว่า เห็นพรายน้ำขึ้นมาจากบ่อน้ำที่พระรูปนั้นขุดไว้ในเวลาเย็น ๆ รูปร่างน่ากลัว เด็กวัดคนอื่นวิ่งหนีกระเจิดกระเจิง แปลกที่ผมกลับไม่เคยพบ และไม่เคยได้ยินเสียงเด็กวัดร้องโวยวายเลย ใจก็คิดว่าช่วงนั้นคงนั่งสมาธิ ตัดขาดโลกภายนอก จึงทำให้ไม่ได้ยินเสียก็เป็นได้ ผมก็ได้แต่พูดปลอบใจว่า พวกโยมคงตาฝาดไป แต่ในก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน เริ่มคิดไปว่า หรือว่าจะมีพรายน้ำตามพระรูปนั้นมาถึงวัด

วันหนึ่ง หลังจากผมนั่งสมาธิทำวัตรแล้วก็ได้เจอกับพระข้างกุฏิเดินออกมายืนด้านนอก แม้จะพบกันทุกวันในช่วงทำวัตรเช้า แต่ผมก็รูกสึกว่ามีบางอย่างที่ทำให้ท่านดูแปลกไป แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าอะไร อาจจะเพราะเวลาที่ท่านพูดกับผม ท่านจะยืนหลับตาพูด แต่พอหันไปทางอื่นท่านกลับลืมตาปกติ พอหันมาพูด ท่านก็หลับตาอีก และผมก็ยังรู้สึกว่า ท่านพูดกับผมเหมือนกำลังอ่านใจ หรือไหว้วานผมประหนึ่งผมเป็นบริวารข้ารับใช้ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ท่านไม่ได้มีอากัปกิริยาเช่นนี้เลย ผมเลยรู้สึกว่าไม่ใช่แล้ว ที่วัดแห่งนี้ต้องมีอะไรที่กำลังแปลกไป ตอนนั้นผมรู้สึกอึดอัด มีความรู้สึกว่าที่นี่ไม่สามารถอยู่ได้ ไม่ได้กลัว แต่ก็ไม่สามารถหยุดความสงสัยใด ๆ ที่ถาโถมเข้ามาได้ คืนนั้นจึงตัดสินใจได้ว่า เราเองก็ได้มาศึกษาปฏิบัติธรรม ณ วัดแห่งนี้นานพอควรแล้ว รุ่งขึ้นจึงไปขอลาท่านเจ้าอาวาสไปธุดงค์ต่อยังวัดอื่นทันที

จากนั้นผมก็ไม่ได้ข่าววันนั้นอีกเลย อาจจะเพราะเป็นวัดเล็ก ๆ มีพระไม่กี่รูป คนก็ไม่ค่อยรู้จัก 5-6 ปีผ่านไป ผมมีโอกาสได้ผ่านไป แม้ไม่ได้บวชแล้วผมก็อดไม่ได้ที่จะแวะเข้าไปกราบท่านเจ้าอาวาสสักหน่อย เมื่อไปถึงก็ต้องแปลกใจ เนื่องจากวัดนั้นไม่มีแล้ว กลายเป็นศูนย์วิปัสสนากรรมฐานแทน สอบถามเจ้าหน้าที่ที่นั่นบอกว่า หลังจากวัดสร้างมาสักสองสามปี พระในวัดก็เป็นอันทิ้งวัด ออกธุดงค์ข้างนอกไปทีละรูปสองรูปอย่างไม่ทราบสาเหตุ เจ้าอาวาสก็ย้ายไปจำพรรษาวัดอื่น ผมลองเดินไปดูบริเวณที่เคยมีสระน้ำเล็ก ๆ ก็กลายเป็นบ่อน้ำมีหญ้าปกคลุมรกครึ้มปากบ่ออยู่ด้านหลังใกล้รั้วสถานวิปัสสนา ดูไปก็แลวังเวงจับใจ แต่ไม่มีความรู้น่าอึดอัดใด ๆ ดั่งครั้งเก่าก่อนที่เคยรู้สึกก่อนลาสถานที่นี้ไป เมื่อมองไปผมก็อดจะระลึกถึงครั้งที่พระรูปนั้นมานั่งขุดสระไม่ได้ สาเหตุใดจึงต้องขุดสระเหตุใดท่านจึงไม่ลืมตาคุยกับผมโดยตรง มาคิดตอนนี้ก็ได้แต่สงสัย และใจคิดถึงพรายน้ำดังคำที่เด็กลูกวัดเคยพูด แต่ก็ไม่คิดจะคำตายใด ๆ อีกเลย

By Admin Park