ตูมมมมมมมมม! ภายใต้พื้นน้ำ เท้าที่เหมือนเจอพื้นเมื่อสักครู่นี้กลับไม่มีอะไรอยู่เลย นกตกน้ำไปในทันที ด้วยความที่ว่ายน้ำไม่เป็น ตอนนั้นจึงคิดว่า นี่หรือที่คนกำลังจะตาย เรากำลังจะตายแล้วใช่ไหม ก่อนที่สติจะดับลงไปกลับมีความรู้สึกว่าเจ็บหนังศรีษะอย่างรุนแรง แล้วตัวก็โผล่พ้นน้ำขึ้นมาแล้ว

เมื่อได้สติจึงรู้ว่าที่เจ็บหัวนั้นคือ แม่ของเราเองที่เอามือเกี่ยวต้นไทร แล้วเอาอีกมือจิกผมขึ้นมาจากน้ำ เพราะแม่มองดูอยู่ตลอดเวลาจึงทำให้รอดชีวิตมาได้ ด้วยความเป็นห่วงแม่จึงต่อว่า

แม่ : ทำไมอยู่ดี ๆ กระโดดลงน้ำไปแบบนั้น น้ำมันลึกขนาดนี้

นก : หนูไม่รู้ ก็จะไปเล่นกับเด็ก ๆ พวกนั้น ตอนแรกคิดว่ามันตื้นนี่ เด็กพวกนั้นยังยืนถึงเลย

พอพูดดังนั้นแม่ก็มองขึ้นมาแล้วอุทานอย่างตกใจว่า “อ้าว! แล้วเด็กพวกนั้นไปไหนหมดแล้ว” เมื่อมองดูรอบ ๆ ก็กลับไม่เห็นเด็กทั้ง 7 คนอีกแล้ว ทั้ง ๆ ที่เป็นเวิ้งน้ำซึ่งถ้าขึ้นมาก็ต้องเห็นเพราะตรงนั้นไม่ได้มีอะไรมาบดบัง เป็นเพียงพื้นที่โล่ง ๆ เท่านั้น

เมื่อแม่เห็นดังนั้นก็รีบพาขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า และบอกว่าจะกลับบ้าน ญาติคนอื่น ๆ ก็เตรียมตัวเก็บของจะออกมาแล้ว แต่แม่พานกขึ้นมาจากน้ำตกก่อนตรงที่เราสองคนยืนอยู่ มียายแก่ ๆ อายุน่าจะราว ๆ 70 ปี นั่งขายถั่วต้ม หมากพลูอยู่ข้างทาง ยายเข้ามาถามว่า “หนู กินถั่วต้มของยายไหม” แม่ก็หันมาถามว่าอยากกินหรือเปล่า แต่ด้วยความที่ตอนนั้นเรากำลังตกใจจึงปฏิเสธไป ยายก็ถามมาอีกว่า

ยาย : เป็นอะไรล่ะหนู ร้องไห้ทำไม ถูกคุณแม่ตีเหรอ

แม่ : ก็เนี่ยน่ะสิยาย ไปเล่นน้ำเกือบจมน้ำตายแล้วไหมล่ะ

ยาย : ตายจริง!! ไปเล่นตรงไหนน่ะ

แม่ : ตรงเวิ้งน้ำทางด้านโน้นน่ะ ดีนะที่มองอยู่เลยช่วยมันไว้ได้ทัน

ยาย : โชคดีเหลือเกินหนูเอ๊ยยย ที่รอดชีวิตมาได้ ยายดีใจจริง ๆ ลูก

แล้วยายก็เดินมากอดและร้องไห้น้ำตาไหลพราก แม่จึงถามว่าเกิดอะไรขึ้น ยายจึงเล่าให้ฟังว่า เมื่อปีที่แล้วหลานสาวของยายก็เพิ่งเสียไปตรงที่นกได้ตกลงไปในน้ำนั่นแหละ แต่ครั้งนั้นไม่โชคดีเหมือนกับครั้งนี้ เพราะหลานยายไม่ได้มีชีวิตรอดขึ้นมาอย่างนก

ยายเล่าให้ฟังต่อว่า ก่อนหน้านี้ที่น้ำตกจะเปิดเป็นแหล่งท่องเที่ยว เคยมีโศกนาฏกรรมหมู่ ซึ่งเด็ก 7 คนได้ลงไปเล่นน้ำกันแล้วจมหายไปกันทั้งหมด ตั้งแต่นั้นมาก็มีคนตกลงไปตายทุก ๆ เดือนเหมือนจะเอาชีวิตไปให้ครบปีละ 7 คน สลับกันไป บางเดือนก็ 1 คน บางเดือนก็ 2 คนแบบนี้เรื่อย ๆ แต่เหมือนจะเอาแต่ผู้หญิงกับเด็กเท่านั้น ซึ่งทางเจ้าหน้าที่ก็พยายามถมดินลงไปแล้วแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้คนตายน้อยลงเลย เพราะไม่รู้ว่าที่ตรงนั้นจะลึกเท่าไหร่ นับว่าโชคดีที่ตอนนั้นรอดชีวิตมาได้เพราะแม่มองดูอยู่ตลอด

ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ก็ไม่เคยได้มีโอกาสไปยังน้ำตกแห่งนั้นอีกเลย และถ้าให้เลือกไปก็คงไม่ขอไปเหยียบที่แห่งนั้นอีกแน่นอน ไม่รู้ว่าตอนนี้ที่แห่งนั้นจะหยุดคร่าชีวิตนักท่องเที่ยวแล้วหรือยัง แล้วเวิ้งนั้นจะมีอยู่อีกหรือเปล่า ถ้าใครอยากรู้คงต้องไปหาคำตอบกันเอาเองแล้วล่ะ เพราะต่อให้จ้างไปก็ไม่มีทางไปอีกเด็ดขาด เข็ดจริง ๆ หากมีลูกหลานไปก็อย่าปล่อยให้คลาดสายตาเลย อย่าให้ความสนุกในวันหยุดกลายเป็นเรื่องน่าเศร้าเหมือนกับที่หลาย ๆ ครอบครัวเคยเจอมาเลย

THE END

Credit : The Shock

By Admin Park