ย้อนหลังไปเมื่อปลายปี 2547 หลังวันที่ 26 ธันวาคม ดูเหมือนจะเป็นฝันร้ายของหลาย ๆ ครอบครัวทั้งไทยและต่างชาติ เพราะคลื่นยักษ์สึนามิที่พัดถาโถมเข้าชายฝั่งทะเลอันดามันคร่าชีวิตผู้คนไปมากมาย ครอบครัวเราก็เช่นกัน ที่ต้องสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไป

เช้าวันที่ 26 ธันวาคม 2547 ช่วงสายแม่โทรมาแจ้งข่าวร้ายว่า ครอบครัวอาอี๊ตายแล้ว ถูกน้ำทะเลพัดหายไปหมด บ้านช่องถูกพัดถล่มราบ แม่บอกด้วยน้ำเสียงสั่นเทา ทั้งที่ก่อนหน้านั้นไม่กี่วัน ผมและครอบครัวเพิ่งจากลาครอบครัวอาอี๊ที่ตะกั่วป่า จ.พังงา กลับมาบ้านที่ กทม. ตอนแรกแม่ถูกอาอี๊ขอให้อยู่เที่ยวต่อ แต่แม่บอกว่ารู้สึกห่วงบ้าน ห่วงหมาห่วงแมว ไว้ลงไปใหม่ และไม่คิดว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้พบอาอี๊ตอนยังมีลมหายใจ สรุปว่าครอบครัวอาอี๊รอดคนเดียว เป็นลูกพี่ลูกน้องผม รอดตายเพราะตอนนั้นไปจ่ายตลาดพอดี

ผมไม่ร้องไห้เพราะรู้สึกตื้อไปหมด พอได้สติก็ค่อย ๆ คิดแผนปลอบแม่โดยบอกว่า น้า ๆ ที่เหลืออาจจะรอดก็ได้ ทางเราเองก็ยังไม่ได้เจอศพ ระหว่างนั้นก็แทบไม่นอน รอข่าวจากทางพังงา แล้วก็ดูรายชื่อศพที่ขึ้นหน้าจอเป็นระยะ

ช่วงทุ่มหนึ่งของวันที่ 27 ได้รับข่าวว่าเจอศพหนึ่ง ทางผมก็เตรียมเดินทางไปพังงาเลย เพื่อไปช่วยญาติหาศพที่เหลือ พอลงเครื่องที่ภูเก็ต หนทางไปพังงาช่างยากลำบาก ไม่มีรถสองแถว ไม่มีแม้แต่รถรับจ้าง เพราะสภาพถนนถูกตัดขาด แถมยังมีศพอยู่ข้างทางอีกมากที่ยังไม่ถูกลำเลียงไปวัดหรือจุดเก็บศพ แต่สุดท้ายก็ได้รถรับจ้างในราคาเหมาจนได้

ระหว่างทางต้องปิดกระจกตลอดทาง เพราะขนาดปิดยังได้กลิ่นเน่าโชยแตะจมูก ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าการที่นั่งรถไปแล้วเห็นศพเต็มสองข้างทาง ตึกสูงถูกถล่มพังทลายมากมาย รถทัวร์สองคัน นอนล้อชี้ฟ้า และเห็นศพผู้โดยสารนอนอัดกันตายในนั้น บางที่ก็เห็นแขนขาของคนชี้ขึ้นมาจากโคลน จุดหมายของผมคือวัดย่านยาว กว่าจะเนิบนาบไปถึงอารมณ์หดหู่เกาะกินใจเกินจะบรรยายออกมา พอลงจากรถกลิ่นศพตลบจนเราต้องแอบแหวะ! น้ำลายทิ้ง

สัญญาณมือถือไม่มี ผมจึงไม่ได้โทรบอกแม่ว่ามาถึงแล้ว ผมเข้าไปในวัดย่านยาวที่มีลานกองศพ ที่มีแต่ความมืดมิดและกลิ่นชวนเหือน ผมรู้สึกผิดหวังเมื่อคิดว่า น้าเราอยู่ตรงไหนกัน ยิ่งเดินไปด้านหลัง มีศพนอนเรียงกันราว ๆ หนึ่งสนามบอลแบบแน่น ๆ ขนลุกไปหมด ทุกศพนอนตายท่าเดียวกันคือ ชูแขนขึ้นและแข็งแบบนั้น เพราะจมน้ำตาย เดินยกเท้าข้ามแขนขาแต่ละศพมองหาน้าตัวเอง ทุกศพจะตัวดำ ๆ เปื้อนโคลน ผมใช้เวลา 30 นาที ก็หาศพน้าไม่เจอ สัก 21.30 น. ผมออกมารอญาติที่รอด นัดไว้ว่าเจอกันหน้าวัด เจอหน้ากันเราต่างได้แต่ถอนหายใจด้วยความเศร้าสลด

“ … ยังไม่จบ โปรดติดตามตอนต่อไป … ”

ตอนที่ 2

By Admin Park