สาเหตุที่ทำให้คนเสื้อเหลืองและเสื้อหลากสีไม่สามารถทำความเข้าใจคนเสื้อแดงได้ 1. กลุ่มคนเสื้อเหลืองและเสื้อหลากสีส่วนใหญ่เป็นคนเมืองและคนกรุงเทพซึ่งมักจะติดตามข่าวสารผ่านเครือผู้จัดการและเครือเนชั่นเป็นหลักมาตั้งแต่สมัยปี 45-48 ซึ่งสื่อในยุคนั้นได้มีการตอกย้ำวาทกรรมเผด็จการรัฐสภาของรัฐบาลเสียงข้างมากอย่างทักษิณ อยู่ตลอดเวลาทำให้คนเสื้อเหลืองและเสื้อหลากสี(ส่วนหนึ่ง) ต่อต้าน 1 สิทธิ 1 เสียงที่เท่าเทียมกันของประชาชน (ทั้งแสดงตัวและไม่แสดงตัว) โดยมองว่าเสียงส่วนใหญ่อาจนำความฉิบหายมาสู้ประเทศได้ หากคนเหล่านี้ถูกหลอกและรู้ไม่เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมนักการเมือง คนเหล่านี้เกลียดทักษิณเข้าไส้เพราะมองว่าทักษิณคือตัวแทนของการคอรัปชั่นและเป็นปีศาจร้ายที่ต้องโดนกำจัดสถานเดียวและไม่สนใจด้วยว่าจะต้องกำจัดอย่างไร (ดังจะเห็นได้จากการแสดงตัวสนับสนุนรัฐประหารเอาดอกไม้ไปมอบให้ทหาร) ซึ่งเมื่อมีการเคลื่อนไหวต่อต้านรัฐประหารโดยเสื้อแดง พวกเขาจึงไม่เข้าใจว่าทำไมคนเสื้อแดงต้องออกมาเรียกร้อง พวกเขามองว่าการเรียกร้องรังแต่จะทำให้ปีศาจร้ายกลับมาและพวกเขายอมไม่ได้เด็ดขาด ประกอบกับอีโก้ที่สูงของตนเข้าใจว่าตนนั้นมีการศึกษาสูง เข้าถึงข้อมูลข่าวสารต่างๆได้รวดเร็ว จึงฉลาดพอจะรู้ทันนักการเมือง พวกเขามองภาพชาวบ้านที่มาเรียกร้องว่าจริงๆแล้วคนเหล่านั้นแสนซื่อแต่ถูกหลอก ถูกจ้างมา และในช่วงนั้นข่าวลวง ข่าวหลอกมากมายแพร่กระจายเต็มไปหมด ซึ่งสอดรับกับความเชื่อที่พวกเขา่มีอยู่เดิม ทำให้จิตใจพวกเขามืดบอดลง ทักษิณเลว = เสื้อแดงเลว สงครามข่าวสารผ่านโลกไซเบอร์เป็นข้อเสียเปรียบที่คนเสื้อแดงซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวบ้านนั้นสู้ไม่ได้เลย 2. จากกระบวนการให้ข่าวสารด้านของศอฉ.ในช่วงการชุมนุมใหญ่ของเสื้อแดงว่า คนเสื้อแดงเป็นพวกเลวร้าย เป็นพวกผู้ก่อการร้ายติดอาวุธ ตอกย้ำด้วยการที่เสื้อแดงบางครั้งได้มีการทำผิดพลาดจริง (แต่ถูกนำไปขยายผล บิดเบือนร้ายแรง) รวมถึงการเรียกร้องจะออกแนวบ้านๆ พูดจาแบบบ้านๆ ยิ่งทำให้พวกเขารับไม่ได้ ไม่เข้าใจ พวกแกสื่อสารอะไรกัน ทำไมใช้ถ้อยคำหยาบคาย ประกอบกับความเชื่อดั้งเดิมที่ว่าคนเสื้อแดงถูกจ้างมา เพราะฉะนั้นเสื้อแดงจึงไม่มีความชอบธรรมแต่แรก คำพูดของเสื้อแดงจึงไม่มีความชอบธรรมและทำเพื่อคนๆเดียว อคติที่มีเหล่านี้ ทำให้เหมือนมีกำแพงหนาที่ขวางกั้นความเข้าใจระหว่างคนเสื้อแดงกับคนเมืองส่วนใหญ่ และเมื่อคนเสื้อแดงที่พวกเขามองว่าเป็นพวกก่อความเดือดร้อนตายไป คนเหล่านี้จึงไม่รู้สึกรู้สาอะไร (แม้คนที่เสียชีวิตไม่มีใครเลยที่พกอาวุธร้ายแรง อย่างเก่งมีเพียงหนังสติ๊ก) อย่างไรก็ดี การเสียชีวิตอาจทำให้คนเหล่านี้บางส่วนเริ่มตระหนักรู้แล้วว่าคนเสื้อแดงอาจจะไม่ได้ถูกจ้างวานมาก็ได้ แต่พวกเขาก็หาคำตอบให้กับตัวเองไม่ไ้ด้ว่าเสื้อแดงแท้จริงคือใครและมาทำไม พวกเขาจึงต้องหลอกตัวเองไปว่าคนเสื้อแดงนั้นโง่เป็นควายและถูกหลอกใช้ และหลังจากการสลายการชุมนุมที่มีตึกรามบ้านช่องถูกเผา พวกเขานั่นร่ำไห้เสียใจมากมายกับตึกเหล่านั้นและโกรธแค้นเสื้อแดง โดยมองว่าต้นเหตุมาจากเสื้อแดงที่ทำเพื่อนักการเมืองเพียงคนเดียวที่ทำให้บ้านเมืองลุกเป็นไฟ และนำมาสู่ข้อสรุปว่าพวกเสื้อแดงล้วนแล้วแต่เป็นคนเลวเพราะเป็นพวกเผาบ้านเผาเมือง (จะไม่พูดว่้าจริงหรือไม่ อันนั้นเป็นเรื่องที่ต้องพิสูจน์โดยขั้นตอนทางกฎหมายต่อไป) อย่างไรก็ตาม กรณีเลวร้ายที่สุดคือหากเสื้อแดงเผาจริง แต่พวกเขาก็ลืมตั้งคำถามสำคัญกับตัวเองว่า การสังหารหมู่กลางประชาชนเมืองหลวงกับการเผาบ้านเผาเมือง สิ่งใดเกิดขึ้นก่อน สิ่งใดเกิดขึ้นทีหลัง การใช้ตรรกะที่ว่าคนเสื้อแดงสมควรตายเพราะเป็นพวกเผาบ้านเผาเมือง เป็นตรรกะที่ประหลาดโดยแท้ เพราะเป็นการยกเอาผลมาเป็นเหตุ อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่สนใจและพร้อมปิดตาข้างหนึ่งแล้วบอกตัวเองซ้ำๆเพื่อยืนยันความเชื่อตัวเองต่อไปว่า เสื้อแดงคือคนโง่ เสื้อแดงถูกหลอกใช้ เสื้อแดงคือเหยื่อของนักการเมือง เสื้อแดงสมควรตายเพราะเผาบ้านเผาเมือง โดยพวกเขาดูจะภูมิอกภูมิใจกับการเรียกคนเสื้อแดงว่า "ควายแดง" สาเหตุที่ทำให้คนเสื้อแดงไม่สามารถทำความเข้าใจคนเสื้อเหลืองและเสื้อหลากสีได้ 1. คนเสื้อแดงเชื่อว่าปัญหาการเมืองต้องแก้ด้วยการเมือง ไม่ใช่การทหาร หากนักการเมืองเลว ประชาชนจะให้บทเรียนและสะท้อนในการเลือกตั้งครั้งต่อๆไป โดยประชาธิปไตยต้องเกิดจากการเรียนรู้และพัฒนาไปพร้อมๆกัน ภายใต้หลักการสำคัญที่ยึดถือคือ ไม่ว่าจะยากดีมีจน ทุกคนมีสิทธิมีเสียงเท่ากัน เพราะฉะนั้นการรัฐประัหารซึ่งเป็นการปล้นอำนาจไปจากประชาชน เป็นสิ่งที่ไม่สามารถยอมรับได้ รัฐบาลที่มาโดยไม่ชอบธรรมภายใต้กลไกของอำนาจที่ไม่ชอบธรรมจึงไม่สามารถยอมรับได้เช่นกัน โดยสิ่งเหล่านี้ตอกย้ำด้วยการที่กลุ่มการเมืองสองกลุ่มถูกปฎิบัติอย่างไม่เท่าเทียมยิ่งตอกย้ำว่า สิทธิและเสียงของคนเสื้อแดงไม่ดังเท่าคนอีกกลุ่มที่ส่วนน้อยแต่เสียงดัง เป็นที่มาของวาทกรรมไพร่-อำมาตย์และสองมาตรฐาน อันหมายถึงความไม่เท่าเทียมทางพื้นที่การเมือง ในที่นี้หมายถึง "เสียงของประชาชน ดังไม่เท่ากัน ขึ้นอยู่กับว่าคุณอยู่ฝ่ายไหน" (อย่างไรก็ตามกลุ่มเสื้อหลากสีและเสื้อเหลืองเข้าใจไปอีกแบบว่าไพร่-อำมาตย์เรียกร้องความเท่าเทียมแบบยากดีมีจน ซึ่งเป็นคนละความหมายกับเสื้อแดง ทำให้พวกเขาออกมาโจมตีว่าทักษิณรวย นักการเมืองคนนั้นคนนี้รวย คนเสื้อแดงยังจนอยู่ ทำไมถึงเรียกร้องโดยไม่ดูตัวเอง) 2. การที่เสื้อหลากสีและเสื้อเหลืองยังคงวนเวียนถึงผีทักษิณและมองว่า ทักษิณคือต้นตอของปัญหาทั้งหมด ถ้าทักษิณไม่อยู่หรือหมดอำนาจไปปัญหาจะจบ (จะกำจัดทักษิณด้วยวิธีการใดก็ได้) ในขณะที่เสื้อแดงมองว่าการรัฐประหารและความสองมาตรฐานคือปัญหา ต้องแก้ไขสิ่งเหล่านี้ (มองว่าการเมืองต้องแก้ด้วยการเมือง) ประเทศชาติจึงจะเดินต่อไปได้ ซึ่งการมองปัญหาที่ไม่ตรงกันยิ่งทำให้คุยกันไม่รู้เรื่อง นอกจากนี้ยังมีเสื้อแดงกลุ่มหนึ่งที่ไม่ได้สนใจทักษิณและไม่ได้สนับสนุนทักษิณ เพียงแต่มองเห็นถึงความบิดเบี้ยวพิกลพิการบางอย่างจึงออกมาร่วมกันต่อสู้ คนเสื้อแดงเหล่านี้จึงรับไม่ได้และไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเสื้อเหลืองหรือเสื้อหลากสีจึงยังพร่ำเพ้อถึงทักษิณ เพราะต่อให้ทักษิณเลวร้ายก็ไม่ทำให้ความคิดของพวกเขาซึ่งต่อสู้เพื่อเรียกร้องความถูกต้องเปลี่ยนแปลงไป ในขณะที่กลุ่มเสื้อเหลืองและเสื้อหลากสีมองว่า พวกเขาได้พยายามอย่างหนักแล้วในการให้ข้อมูลแล้วว่าฝ่ายทักษิณเลวอย่างไร ทำไมคนเสื้อแดงยังคงโง่ดักดาน นั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เข้าใจเอาเสียเลย อย่างไรก็ตามต้องยอมรับว่าการให้ข้อมูลของอีกฝ่ายแม้จะมีความจริงอยู่บ้าง แต่หลายครั้งก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามีการใส่สีเติมกลิ่น ทั้งรูป ทั้งคลิป ทั้งการตัดต่อ บิดเบือนคำบรรยายเพื่อใส่ร้ายป้ายสี โดยพวกเขาเหล่านั้นพร้อมใจกันส่งต่อตามๆกันและปักใจเชื่อโดยไม่ตรวจสอบจากการที่มีธงอยู่ในใจอยู่แล้ว สิ่งเหล่านี้ทำให้คนเสื้อแดงเกิดความรำคาญใจและยิ่งมองว่าพวกเสื้อเหลืองและหลากสีเป็นพวกที่ไร้เหตุผลและขาดตรรกะในการคิดอย่างสิ้นเชิง จึงเป็นที่มาของคำว่า "สลิ่มโง่" ยิ่งไปกว่านั้น การที่คนเหล่านี้ไม่แยแสต่อการตายของประชาชน แสดงให้เห็นว่าพวกเขามองว่า "คนไม่เท่ากัน" ซึ่งเป็นแนวคิดที่คนเสื้อแดงไม่สามารถยอมรับได้โดยเด็ดขาด และพวกเขาพร้อมที่จะต่อสู้เพื่อยืนยันความคิดตัวเองต่อไปแม้จะถูกค่อนขอดเพียงใดก็ตาม โดย Red Democracy ประชาธิปไตยในทัศนะของคนเสื้อแดง (บันทึก)